Aktor czy celebryta.

Życie to gra. Nie będziesz szczęśliwszy ale spokojniejszy, jeśli zagrasz autentycznie.

Jak grać autentycznie?

Społeczeństwo to scena teatralna. Kultura to reżyser. Zadaniem autentycznego aktora jest zrozumienie faktu, że kultura to nie Mozart, Szekspir czy Depeche Mode. Kultura to zbiór zasad „dobrego wychowania”, wypracowanych przez tysiące lat i mających na celu utrzymanie człowieka we względnej kontroli. Kiedy uczymy nasze dzieci dobrego wychowania, uczymy je być społecznie poprawnymi, to znaczy zwyczajnymi i nie w pełni sobą. A życie nie lubi zwyczajności. Zwyczajny człowiek znaczy nudny człowiek. A nudny człowiek, prędzej czy później, staje się rozczarowany życiem. Gdy dobiega wieku średniego i później, zanika w nim żywotność, a szczególnym tego objawem staje się umiłowanie narzekania i wycofanie się w świat swoich "Ach, gdybym wtedy i wtedy...".

Życie w społeczeństwie zachodniej cywilizacji ma swoje dobre strony. Mamy moralne punkty odniesienia, względne bezpieczeństwo oraz dość klarowny scenariusz na całe życie. Po kolei: dzieciństwo - okres zabawy i radości, edukacja - okres naiwności i nadziei, praca - okres stabilizacji i powolnego ubezwłasnowolnienia, emerytura - ... a to się jeszcze okaże...

I tak w kółko. Tak żyjemy i często o takim życiu marzymy dla naszych dzieci.

Kto nie naciska na edukację swoich dzieci?

Umyka nam fakt, że życie prze do przodu, że świat wokół się zmienia, że środowisko, w którym będą żyły nasze dzieci w dorosłości różnić się będzie od naszego. I to bardzo. Nie wystarczy inteligentnie skierować dzieciaka na przyszłościowy kierunek studiów. Wiedza w dobie internetowej wszech-wiedzy przestaje być atutem.

Ile masz lat? Czy życzyłbyś/życzyłabyś sobie, aby Twoje dziecko w tym wieku znalazło się w tym samym miejscu co Ty?

Jeżeli czytasz ten tekst z poirytowaniem, Twoja odpowiedź może być – Oczywiście, że TAK. Moje życie jest szczęśliwe i kompletne.

Jeżeli czytasz ten tekst na spokojnie, Twoją odpowiedzią mogą być dodatkowe pytania – Czy moje życie jest szczęśliwe i kompletne? Czy czuję spełnienie? Czy naprawdę chciałabym/chciałbym takiego życia dla moich dzieci?

Przed oczami mogą zacząć przepływać główne składniki życia – związek, kariera, relacje z przyjaciółmi, relacje z dziećmi, brak związku, brak dzieci, dobrobyt, brak dobrobytu, prestiż, hobby, kondycja ciała...

Nie ma znaczenia czy jesteś spełniony w którymkolwiek z powyższych wymiarów. Znaczenie ma to czy żyjesz w zgodzie z sobą.

Życie to nie teatr. W teatrze ocenia Cię publika. Jeżeli to Ci wystarczy, to jesteś celebrytą, grasz na pokaz. Musisz mieć lśniący samochód, "szczęśliwą rodzinkę" i przyklejony uśmiech. Grasz rolę celebryty. Grasz tak, jak od Ciebie chcą inni. Twoje czyny wypływają z powierzchowności, z zewnątrz.

Życie to gra. Jeśli to czujesz, przestajesz się przejmować powierzchownością celebryty. Stajesz się aktorem – autentycznym bohaterem swojego życia. Przestajesz grać jak chcą od Ciebie inni - partner, rodzice, dzieci, koledzy w pracy. Przeciwnie, zaczynasz grać szczerze, wspólnie z bliskimi, a nie dla nich, ze wzajemnym szacunkiem. Przestajesz obawiać się wyjścia poza teart grzecznego społeczeństwa i ogłady zabójczej dla życia kultury. Zaczynasz słuchać siebie. Życia w Tobie. Twej kobiecości. Twojej męskości. I mimo, że nie stajesz się przez to szczęśliwszy – bo szczęście przychodzi i odchodzi – to stajesz się spokojniejszy. Nie gromadzisz pretensji o swe czyny. Nie gromadzisz "Ach, gdybym wtedy miał odwagę postąpić zgodnie z tym co czułem...". Czujesz, że jesteś częścią naturalnego prądu życia – autentycznym aktorem w grze zwanej życiem. Najlepszym sobą. Twoje czyny wypywają z Twojej głębi istnienia, z serca.

Znów patrzysz na swoje dzieci – co dla nich wybierasz? Życie aktora, czy celebryty?

Co było, minęło.

Liczy się tylko to, kim będziesz od teraz.

Celebrytą czy aktorem?